Ço­cuk­la­rı­mı­zı sa­de­ce ba­şa­rı, he­def odak­lı ye­tiş­tir­me­nin doğ­ru ol­ma­dı­ğı­na vur­gu ya­pan Öğ­ren­ci Ko­çuOğuz Ak­yıl­dız, “O za­man genç­ler, sü­rek­li ken­di­le­ri­ni ka­nıt­la­ma, ai­le­le­ri­ne ya da baş­ka­la­rı­na be­ğen­dir­me der­di­ne dü­şü­yor­lar. ‘Ba­şa­rı­’ ço­cuk için bir kim­lik ha­li­ne ge­li­yor. Ye­tiş­kin­ler ola­rak dü­şü­ne­lim, biz her ko­nu­da mü­kem­mel ve ba­şa­rı­lı mı­yız? Ço­cuk­lar, baş­ka­la­rı­nın ona­yı ve tak­di­ri için ya­şar ha­le ge­li­yor, bu du­rum bü­yük bir yı­kı­mı da be­ra­be­rin­de ge­ti­ri­yor. Ço­cuk­la­ra, ha­ya­tı he­def de­ğil sü­reç odak­lı ya­şa­ma­ya teş­vik et­me­miz ge­re­ki­yo­r” di­ye ko­nuş­tu.

BUNUN ADI KORKUDUR

Ba­şa­rı­nın bir kim­lik de­ğil bir so­nuç ol­du­ğu­na, ba­şa­rı­sız­lı­ğın da çok bü­yük ders­ler ve­ren öğ­ret­men ol­du­ğu bi­lin­ci­ni aşı­la­ma­mız ge­rek­ti­ği­ne de­ği­nen Ak­yıl­dız, “Ba­zı ai­le­ler, haf­ta so­nu si­ne­ma­ya git­mek­ten­se ev­de ka­lıp ders ça­lış­ma­yı ter­cih eden ço­cuk­la­rıy­la­ gu­rur du­yu­yor. Bu do­ğal de­ğil. O ço­cu­ğu ev­de tu­tup ders ça­lış­tı­ran et­ken, ai­le ve di­ğer fak­tör­le­rin oluş­tur­du­ğu ba­şa­rı bas­kı­sı ya da ba­şa­rı­sız­lık kor­ku­su­du­r” de­di.

-Ka­zanç­lı bir işe sa­hip ol­mak, ba­şa­rı he­de­fi ola­rak gö­rül­mek­te. Ço­cuk­lar da bu he­de­fe uy­gun ye­tiş­ti­ril­me­ye ça­lı­şı­lı­yor. Siz­ce ki­şi­sel­leş­ti­ril­miş bir ba­şa­rı ve mut­lu­luk ta­nı­mı na­sıl ya­pıl­ma­lı?

-Mut­lu­luk za­ten ki­şi­sel­leş­ti­ril­miş ba­şa­rı­dır öy­le de­ğil mi? Mut­lu­luk ki­şi­ye özel­dir, bu da an­cak ki­şi­nin ger­çek özüy­le, ger­çek­ten ken­di­ni ifa­de ede­bi­le­ce­ği bir ha­yat ya­şa­ma­sı ile müm­kün olur. Ken­di­ni ifa­de ede­rek tat­min sağ­la­yan ve mut­lu­lu­ğu ya­ka­la­mış bi­ri, mad­di an­lam­da da ba­şa­rı­lı ola­cak­tır. Oy­sa ya­şa­dı­ğı­mız dün­ya ku­ral­la­rı ters­ten ko­yu­yor, ba­şa­rı­lı ve zen­gin olur­sa­nız za­ten mut­lu olur­su­nuz di­yor. Ba­şa­rı, ka­ri­yer, zen­gin­lik gi­bi kav­ram­lar he­def ola­rak be­lir­le­nir­se hiç­bir za­man so­nu gel­mez ve ki­şi­ye tat­min­siz­lik ve­rir. Eğer bu doğ­ru ol­say­dı bü­tün zen­gin­ler mut­lu olur­du ama bu­nun ye­ter­li ol­ma­dı­ğı­nı he­pi­miz bi­li­yo­ruz.

Çocuğu hayata hazırlamak için nasıl bir bilinçle büyütmek gerekir?

Ço­cuk­la­rı­mız en bü­yük öğ­re­ti­le­ri, bi­lin­çal­tı şart­lan­dır­ma­la­rı­nı, 7 ya­şı­na ka­dar alı­yor­lar. Ai­le­le­ri bu aşa­ma­da çok önem­li gö­rev­ler bek­li­yor. Ön­ce­lik­le ço­cu­ğu ol­du­ğu gi­bi ka­bul et­mek, ona ve se­çim­le­ri­ne say­gı gös­ter­mek la­zım. Ço­cu­ğun ken­di­ne du­ya­ca­ğı öz­say­gı an­cak böy­le olu­şa­bi­lir. Çok kü­çük yaş­lar­dan iti­ba­ren ken­di­ni se­ve­rek ve gü­venle bü­yü­yen ço­cuk ile­ri­de de bu­nu hep ha­ya­tın­da tu­ta­r ve yan­sı­trır. Ço­cu­ğu bu dö­nem­de bil­gi bom­bar­dı­ma­nı ile şart­lan­dır­ma­dan zi­ya­de, ken­di­ni keş­fet­me­si­ni teş­vik et­mek ge­re­kir. Di­ğer bir ko­nu ise so­rum­lu­luk ve ira­de kul­la­nı­mı ile il­gi­li­dir. Ço­cu­ğu ha­ya­tın­dan sa­de­ce ken­di­si­nin so­rum­lu ol­du­ğu bi­lin­ciy­le ye­tiş­tir­mek ge­re­kir. Ço­cuk çok kü­çük yaş­lar­dan iti­ba­ren ken­di ha­ya­tı­nın so­rum­lu­lu­ğu­nu ta­şı­ma­nın key­fi­ne va­rır­sa ile­ri­de ra­hat ede­cek­tir.

Hırs değil, tutku mutluluk getirir!

*Okulda yüksek notlar aldığı halde mutlu olmayan çocuklar da var. Bu konuda neler düşünüyorsunuz?

-İyi notlar, çocuğun hayatındaki boşluğu dolduramaz, sadece etraftan takdir görmesine ve egosunun gelişmesine hizmet eder. Bir sınavdan 85 aldığından bile ağlayan çocuklar görüyoruz. Bu noktada çocukları ele geçiren hırsın sağlıklı olmadığını belirtmek isterim. Okul ya da başka bir alanda hırs değil tutku ile yaklaşmak önemlidir. Hırs başkalarının onayını alma ihtiyacını gösterir, tutku ise içsel bir motivasyon kaynağıdır. Tutkuyla yaptığımız her şey bizi mutlu eder.

SERDA KIVILCIM - BUGÜN GAZETESİ