2002 Dünya Kupası'nda Türkiye üçüncülüğe koşarken, Güney Kore'nin her şehrinde, her sokağında yüz binlerce insanın ağzından duyduğumuz slogan şuydu; Dae han min gook (Deeyaminguk).. "Büyük G. Kore Cumhuriyeti" anlamını taşıyan bu slogan, Türkler'le Güney Koreliler'in savaştan sonra ikinci buluşmasının ortak sloganı olmuştu! Dün Avni Aker'de bu tezahüratı ve çekilen üçlüleri duyunca 2002'de Deagu'daki unutulmaz üçüncülük maçı ve doyulmaz dostluk görüntüleri hafızalarımızda canlanıverdi. O gün Güney Kore'nin hocası Hiddink bugün Türkiye'nin teknik direktörü olarak sahaya çıkarken, o gün Türkiye'nin patronu Şenol Güneş'e kariyerine eklediği Seoul'lü yılların ardından Trabzon'da Güney Korelilere ev sahipliği yapmak nasip oldu. Geçen 9 yılda takımlar değişti, gençleşti. Dün gece bu iki takımın bıraktığı ilk izlenim dostluktan öte geleceğini arayan, ayaklarını yere basmaya çalışan iki takımın görüntüsüydü. Milli Takımımız ilk yarı hem ev sahibi olmanın, hem de daha tecrübeli oyunculardan kurulu bir takım olmanın avantajıyla daha üstün bir futbol ortaya koydu. 6. dakikada Hamit'in ortasında Umut'un kafasını kaleci Jun Sunk çıkarmasa oyun baştan kopabilirdi. Çünkü defansta iyi kademe yapan, orta sahada iyi koşan Güney Koreliler'in son paslaşmalarda ve vuruşlarda zaafiyet içinde olduğu görüldü. Tabiri yerindeyse bal yapmayan arı gibiydiler.

TAKIM OLMAYA İHTİYACIMIZ VAR
Emre, Selçuk, Hamit üçlüsü bireysel dinamizmlerini kolektif futbola dönüştürecek liderliği ortaya koyamadılar. Tecrübeli Emre'nin 60'ta genç Cheol'un tahriklerine kapılıp çift sarıdan kırmızı görmesi de maçın şaşırtıcı ve gereksiz hareketlerinden biriydi. Kanat organizasyonları ve varyasyonları yok denecek kadar az olan Milli Takımımız 10 kişide kalınca dinamik ama üretken olmayan rakibi karşısında beraberliğe razı oldu. Türkiye bu görüntüsüyle dün şu mesajı verdi: Hazırlık maçları, futbolcu denemek için değil artık takım olmak için yapılmalı. Futbolcularımızın birlikte oynamaya ve takım olmaya ihtiyacı var.