Yazdım.

Takdir aldım, doğru yazmışsın dediler, eyvallah dedim.

Tenkit te aldım, onlara da eyvallah dedim.

Haklı çıktık, buna da elhamdülillah diyoruz.

Kastımız kimseyi küçümsemek, kimseye hakaret etmek değildi.

Hele hele hiçbir kulun ekmeği ile oynamak, aklımızın ucundan bile geçmedi…

Neden bahsediyorum?

Rehberlikçilerden!

Hani şu okullarda konumu belli olmayan çokbilmişlerden.

Öğretmen olmadıkları kesin ama idareci de değiller.

Ne olduklarını bir anlasak ona göre konuşacağız ama gerçekten ne oldukları belli değil.

 (Bunu söylerken şunu emek istiyorum; bir okulda öğretmen esastır. İdareci ise görevlendirme statüsündedir. Bir de müstahdemler ve memurlar vardır kadrolu veya sözleşmeli. Bunun dışında okullarda herhangi bir görevli yoktur.)

Ben bunları yazdım ya hepsi bana ateş püskürüyor, aslında kendilerine yardımcı olmaya çalıştığımın farkında değiller.

Bakın bu gün itibariyle Üniversiteye girmek için tercihler yapılıyor.

Bütün lise mezunları akıl danışmak için okullarını arıyorlar.

Okullarda rehberlikçiler yok.

İdareciler de konuya tam vakıf değiller.

Eee, nerede bizim rehberlik danışma elemanları?

O gençlere tercih yapmada kim yardımcı olacak, kim rehberlik edecek?

Okul da idarecilerden yeterli desteği alamayan öğrenci rehberlikçiler de olmayınca soluğu dershanelerde alıyor.

Hani dershanelerin eğitim üzerindeki gölgesini kaldıracaktık.

Ne diyordu Sayın Başbakan: Devletin okulları size yeter.

Başbakanım yetmiyor işte yetmiyor.

Öğrencilerimiz hafta sonu bile okulları arayıp ne yapacağız sorusuna muhatap arıyor.

Diğer taraftan ortaokul mezunlarımız da henüz açıklanan TEOG neticelerinden dolayı telaş içindeler.

Onlar da devamlı okullarını arıyorlar.

Hiçbir okulda rehberlikçi olmadığından idareciler yönlendirme konusunda çok yetersiz kalıyorlar.

Sonuç bütün öğrencilerimiz dershanelerin kucağına düşüyorlar.

Nasıl kapanacak bu dershaneler, Sayın Başbakanım.

Netice itibariyle çocuklarımızı dershanelere mahkûm ediyoruz…